Wednesday, June 27, 2007

Κεριά



Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.





Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης
(Ποιήματα 1897-1933)

Saturday, June 23, 2007

The Mirror by Sylvia Plath


I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful --
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.


Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.

Wednesday, June 13, 2007

Για το μικρό μας άγγελο...

Είπα οτι εδώ θα μιλάω για ταξίδια της ψυχής... ποιά όμως είναι μεγαλύτερη ψυχή από την ψυχή του γονιού που παλεύει μέσα του για να βρει το μέτρο ανάμεσα στην ποιότητα και την ποσότητα της ζωής του παιδιού του... εύχομαι σε όλους τους μπαμπάδες και τις μανάδες των παιδιών αυτού του κόσμου να ζήσουν και να ευτυχήσουν βλέποντας τα παιδιά τους να μεγαλώνουν... να ωριμάζουν... να γίνονται ευτυχισμένοι ενήλικες... μαμά... μπαμπά... του κοριτσιού που σκέφτομαι καθημερινά (ξέρετε εσείς)... εύχομαι όσο τίποτε άλλο όλα να πάνε καλά... και το κορίτσι σας (μας) να διαψεύσει ΟΛΟΥΣ τους γιατρούς που είναι απαισιόδοξοι... η αγάπη σας και η δύναμη της μπορούν να ξεπεράσουν τα ΠΑΝΤΑ... σας φιλώ και σας σκέφτομαι... πάντα...

Sunday, June 3, 2007

Για όλους τους αγγέλους

δάκρυα στα μάτια... η καρδιά σφίγγεται... γιατί να υπάρχει τόσος πόνος... γιατί ένα αγγελούδι να υποφέρει σχεδόν από τη στιγμή που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο... γιατί να μην μπορεί να παίξει ανέμελο... να πάει στην παραλία... να χτίσει κάστρα στην άμμο... να λυπηθεί που θα τα πάρει το κύμα... να χαρεί που θα τα ξαναφτιάξει... να τρέξει... να πέσει... να χτυπήσει λίγο... να σηκώσει τα μάτια... να δει τη μαμά του να χαμογελά με τις σκανδαλιές του... να ξεχάσει ότι χτύπησε... να γελάσει... να ξανατρέξει... κι ας χτυπήσει... να παίξει με τα άλλα παιδιά... να τσακωθεί... να πληγωθεί που του μίλησε άσχημα το άλλο παιδάκι... να το ξεχάσει... να ξαναπαίξει με το παιδάκι...
τέτοιες στιγμές ειλικρινά αναρωτιέμαι... πόσο δυνατή είναι η ανθρώπινη ψυχη? κι αφού οι γονείς αυτού του αγγέλου αντέχουν... αντέχω κι εγώ... κι ας μην το ξέρω... κι ας μην έχω δοκιμαστεί τόσο... αντέχεις κι εσύ... αντέχουμε όλοι μας... ας βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις να βοηθήσουμε αυτόν που πονάει... αυτόν που υποφέρει... αυτόν που έχει ανάγκη... όχι για να το εισπράξουμε όταν θα έχουμε εμείς την ανάγκη... μονο για να δούμε ένα χαμόγελο... για να ακούσουμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης...
Ας κοιτάξουμε μέσα μας κι ας νιώσουμε αυτό που μας κάνει Ανθρώπους...
Συνεχίζουμε τον αγώνα... για όλους τους αγγέλους...

Angels

I sit and wait
does an angel contemplate my fate
and do they know the places where we go
when we´re grey and old
cause I´ve been told that
salvation lets their wings unfold
so when I’m lying in my bed
thoughts running through my head
and I feel that love is dead
I’m loving angels instead

and through it all
she offers me protection
a lot of love and affection
whether I’m right or wrong
and down the waterfall
wherever it may take me
I know that life won't break me
when I come to call
she wont forsake me
I’m loving angels instead

when I’m feeling weak
and my pain walks down a one way street
I look above
and I know I' ll always be blessed with love
and as the feeling grows
she breathes flesh to my bones
and when love is dead
I’m loving angels instead

and through it all
she offers me protection
a lot of love and affection
whether I’m right or wrong
and down the waterfall
wherever it may take me
I know that life wont break me
when I come to call
she won't forsake me
I’m loving angels instead

Friday, June 1, 2007

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση
http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail:
infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Wednesday, May 30, 2007

Παρθενικό ταξίδι

Αύτη είναι η φωλιά μου... το άντρο μου... η κρυψώνα μου...

Έδω θα χάνομαι και θα μιλάω για τα ταξίδια της ψυχής μου...

Πρώτος σταθμός και αφετηρία μαζί η ιστορία μιας γυναίκας... μιας κοπέλας... ενός κοριτσιού... που πάλεψε σαν πραγματική λιονταρίνα... όμως έπρεπε να αντιμετωπίσει εκτός από εσωτερικούς εχθρούς... και πολλούς εξωτερικούς...

Κάποτε πιθανόν να της είχανε πει ότι οι γιατροί τελούν λειτούργημα... ότι υπάρχουν για να απαλύνουν τον πόνο μας... ότι συνεργάζονται μαζί μας για να πολεμήσουν τους εσωτερικούς μας εχθρούς... όμως η ζωή την διέψευσε... μαζί και οι άνθρωποι... η κοινωνία μας...

Φοβάμαι ότι έφυγε με ένα μεγάλο γιατί... και κανείς μας δε θα μπορούσε έλλογα να της το απαντήσει...

Εύχομαι ολόψυχα να μην ξεχαστεί και το μακρύ και επίπονο ταξίδι της να σηματοδοτήσει κάποιες σημαντικές αλλαγές...

Είμαι σίγουρη ότι αυτό θα την έκανε επιτέλους να χαμογελάσει...

Αμαλία, καλό σου ταξίδι...