Παρθενικό ταξίδι

Αύτη είναι η φωλιά μου... το άντρο μου... η κρυψώνα μου...

Έδω θα χάνομαι και θα μιλάω για τα ταξίδια της ψυχής μου...

Πρώτος σταθμός και αφετηρία μαζί η ιστορία μιας γυναίκας... μιας κοπέλας... ενός κοριτσιού... που πάλεψε σαν πραγματική λιονταρίνα... όμως έπρεπε να αντιμετωπίσει εκτός από εσωτερικούς εχθρούς... και πολλούς εξωτερικούς...

Κάποτε πιθανόν να της είχανε πει ότι οι γιατροί τελούν λειτούργημα... ότι υπάρχουν για να απαλύνουν τον πόνο μας... ότι συνεργάζονται μαζί μας για να πολεμήσουν τους εσωτερικούς μας εχθρούς... όμως η ζωή την διέψευσε... μαζί και οι άνθρωποι... η κοινωνία μας...

Φοβάμαι ότι έφυγε με ένα μεγάλο γιατί... και κανείς μας δε θα μπορούσε έλλογα να της το απαντήσει...

Εύχομαι ολόψυχα να μην ξεχαστεί και το μακρύ και επίπονο ταξίδι της να σηματοδοτήσει κάποιες σημαντικές αλλαγές...

Είμαι σίγουρη ότι αυτό θα την έκανε επιτέλους να χαμογελάσει...

Αμαλία, καλό σου ταξίδι...